Bakmakla görmek arasında çok fark var

Hayatın koşuşturmasından, sıkıntısından, kendimize bile zaman ayıramaz ve bazı duyguları unutup yada düşünemez olduk, ama yine de gece olup ta kafamızı yastığımıza koyduğumuzda bütün gün yaptıklarımız bir film şeridi gibi gözümüzün önünden de geçmiyor değil hani. Ah o an kendimizle baş başa kalıyoruz ya neler geliyor aklımıza neler, gün boyu kırdığımız kalpler, üzdüğümüz insanlar, hatalarımız, pişmanlıklarımız, ama sabah olup yeni bir gün başladığında bunları tekrarlamaktan da geri kalmıyoruz gece düşündüklerimiz sadece küçük bir kalp sızlaması olarak kalıyor yanımıza artık bu duygular kalıplaşmış bizde robotlaşmışız ne yazık gülmeyi sevgiyi nasılda unutmuşuz. Bütün düşüncemiz sadece menfaat olmuş şuan öyle bir hayat yaşıyoruz ki kendi menfaatleri için kardeş kardeşi, baba oğulu bile harcıyor. İnsanları, mağazalarda dilleri olmayan o sevimsiz hiç gülmeyen cansız mankenlere benzetiyorum. insanların bir birlerine tahammülü bile yok artık en ufak konuda bile tartışma çıkarıp kavga edip bir birlerinin canını yakabiliyorlar böyle devam ederse insanlığı büyük bir kaos bekliyor. Oysa her şeyin sonu 5 metrelik kefen olmayacak mı?
Bugün anneler günü nedeniyle anneme kabristan ziyaretinde bulundum. Hayata bakış tarzım hemen değişi verdi, gönül gözümde siyah camlı gözlükler varmışta çıkartmış gibi hissettim kendimi. Oysaki yalancı dünyaya gelip geçenler, gün geliyor zaman geçiyor ne konuşuyorlar ne bir haber verir olmuşlar. Gözlerim doldu kalbimin atışı değişti boğazımda bir şeyler düğümlendi, nefes almakta zorlanırken bir taraftan hangisine bakacağımı şaşırdım bir an, kiminin üzerinde türlü türlü otlar bitmiş, kiminin üzerinde biten ağaçlar ve başında sararan otlar gördüm. Bazıları çok güzeldi belki çok zengindi belki çok yiğitti. Ne fark eder yattıkları yer aynıydı. Biraz ürperdim ama yürümeye mezarların arasında dolaşmaya devam ettim acaba ölümü anlayabilirdim diye ama her adım attığımda BİR MEZAR TAŞI GÖZÜME çarpıyordu hepsinin ayrı ayrı bir hikâyesi var gibi başına oturup taşına dokunup sorsam kalkıp anlatmaya başlayacaklar gibiydi ama yine de bir sessizlik hakimdi. Bu manzara karsısında insan taş olsa erirdi. Günlük hayatımda sıkça telaffuz ettiğim ‘’Bakmakla görmek arasında çok fark var’’ seyredenler için gerçekten ibretlik bir yerdi. Çünkü ne yemek var yiyebileceğimiz, ne ışık var görebileceğimiz, ne kapı var çıkabileceğimiz. Yunus emre ne güzelde özetlemiş: Malda yalan mülkte yalan var biraz da sen oyalan. İşte hayat bundan ibaretken insanlarımızdaki sevgisizliğe anlam veremiyorum oysa hepimizin ne kadarda ihtiyacı var sevilmeye hoşgörüye yürekten gelen bir tebessüme ve yaşadığımız bu zamanda çok zor olsa da güvenebileceğimiz insanlara böyle olsa sanki hayat yaşanası bir yer olurdu.
Arkadaşlarım ve çevremdeki insanlar benim hatalı olduğumu, nedeni ise insanları sevip hemen güvenmem olduğunu söylüyorlar ne kadar acı değil mi? Bu yüzden hatalı olmak. Ama bu hataysa ben hata yapmaya razıyım umudumu hiç kaybetmeyeceğim umut etmeyi bırakırsam işte asıl o zaman ölmüşüm demektir. Şu teknolojiyi geliştirip insanları iyice bir birinden uzaklaştıran bilim adamlarına söylesek de insanların kalbine tekrar sevgiyi yükleyebileceğimiz bir makina icat etseler. Ama makinaya falan bile gerek yok önce kendimizi sevmeye başlayarak da sevgiyi aşılıya biliriz seni seviyorum kelimesi hiçte zor değil oysa neden olmasın bazen imkânlarının sınırını öğrenmek için imkânsızı denemek lazım.