BİR HU DÖNÜŞÜ

İnsanoğlu çok garip. Bilmenin peşinden koşacağına bilmediği ne varsa düşman. Bununla da kalmaz uyaranı da kendinden cahil ilan eder. Uyandıralım. Bilmediğinle hareket düşman eder. Fakat bu durum rahatsız etmez bilmediğine âlim insanı. Zira bünyemiz düşmansız yaşayacak durumda değildir. Durduğun yer belirler düşmanını. Nefis, kutsal veya sosyal düşman… sen kendin karar ey kari! Senin düşmanın kim?

Kaderinden midir nedir bilmiyorum ama Güzel coğrafyamız uzun zamandır tamda düşman figürüyle yaşam sürüyor, mücadele ediyor. Ama şu soruda akıllarda beliriyor: Acaba bu topraklar düşman öğüttükçe düşmana müptela hale mi geldi? Cevabı hiç bilinmedi, bilineceğini de düşünmüyorum.

Birileri körü körüne düşman birileri sırılsıklam hayran. Hal böyleyken değerlerinden ve diğerlerinden kopuk yaşamların ortaya çıkmasından kurtulmak mümkün değil. Oysa yüce kitabımızda Rabbimiz bizlere “ Hep birlikte Allah’ın ipine sımsıkı yapışın; bölünüp parçalanmayın.” demiyor mu? Onun dışında farklı şeylerle ilgileniyorsan demiyor,ilgilenen de diyemiyor çünkü odaklanmak, bağlanmak kendi kişisel dünyamızda bencilliğimiz aşmıyor.

Herkes bir eliyle kendi yarasını kapatmakla meşgulken kişisel gelişme çabamızla kendi evrenimizde yok oluyoruz. Rabbimizin bizlere bir olun diye öğütlediği şey bireysellik değil ,yanlış anlıyoruz.

Hani karanlık bir zamanda nimetlendirildiğimiz, etrafına toplanıp kurtulduğumuz bir ateş vardı, sonrasında bize emanet edilen . İşte o ateşin başından ayrılırken meşalemizi onunla tutuşturup almayı hiç ihmal etmedik. Onunla ateşe vermekten de çekinmedik, gençliğimizi, birikimimizi.

Ama Arkamıza dönüp bakmadık, birkaç zaman önce hep birlikte kendinden nimetlendiğimiz şeyden eser kalıp kalmadığını önemsemedik, biraz merhamet varsa nedamet duyar, ah vah ederdik. Emaneti sahiplensek Alevleri göğü yeniden sarsa,yarsa karanlığı geceyi dağıtsa . huzura varması kolay olurdu aslında .

İlahi bir dönüş bu,Herşeyi bırakıp bir kenara …