GİTTİM CUMA’YA GELECEĞİM

Maalesef bir medeniyetin tasavvuru haline gelen dini mimariden, tembelliğimizden sağa sola cami serpiştirdiğimiz günlere geldik. Üstelik bunu da göğsümüzü kabartarak yapmayı adet haline getirdik. Hal böyle olunca hemen hemen her köşe başında rast geldiğimiz, elinde cennetten tapularıyla “Ey kardeşim senin de bu camide bir hayrın olsun.” çığırtkanlarıyla muharebe de kaçınılmaz oluyor. Muharebe diyorum, vicdan savaşı bir “ Allah rızası “ ile başlıyor. “Yanlış mı yaptım acaba? “ ikilemiyle ıstıraplı bir döngüye diliyle salıveriyor bizi; haydi çık işin içinden. Nasıl başarıyorlar, bilmiyorum ama camiye gelen üç beş cemaatin de sevabından pay alırsın duygusu hemen yer ediniveriyor. Enteresan bir buluş, katılım bankacılığı gibi yattığın yerden kazan, karlı iş hem dine de uygun. Haftada bir kolayca gelir sevabını alırsın, elinde ayakkabılarınla kuğu gölü balesi yaparak da gidersin. Çünkü dükkânın kapısına astığın o “Cumaya gittim geleceğim. “ yazısını hemen sökme telaşı daha baskın. Söküldü de zaten. Artık o yazılar yazılmıyor –hoş Müslüman ülkesinde buna ne gerek var çözüme de kavuşmuş değil– onun yerine camiye giderken götürüyoruz o yazıları “Gittim cumaya geleceğim, üç vakte kadar…” Musalla taşıyla göz göze gelmeden asli borcunu ödemeden gereksiz bir borcun altına girerek caminin duvarına yapıştırıp usulca kaçıyoruz. Sonra yanlış bir muhasebe içerisinde dolanan Kenan kavminden birileri gelir, senin dini değerlerin hakkında ahkâm keser. Sen de dörtnala küplere binersin. Niye ki; sen değil misin okçular tepesini mesire yerine çeviren, yemek siparişi verir gibi kendine din ihdas eden. Şu olmasın, bundan azıcık, usta şundan bolca olsun! Sen değil misin? Sen değil misin elbise daraltır gibi dini kendine uyduran?

Hayırdır, sen Hz. Ebu Bekir’in “Ya Rab! Benim vücudumu öyle büyüt ki, cehennemi doldursun da başkasına yer kalmasın.” duasına güvenerek mi yaşıyorsun?