KENDİNE BİR DAKİKAKLIK SAYGI DURUŞU

Nasıl ki namaza dururken tekbir alıyor, dünyayı ve dünyaya ait olanı elimizin tersiyle itiyorsak bir tekbirde göz kapaklarımızı secdeye kapatarak alalım. İçimizden başka ses olmasın. Kendi fay hatlarımızı, kendimiz kıralım ve büyük sarsıntıları başlatalım. Allahu Ekber!!! Ruhumuza dokunan ilk ilahi nefes…

Bir dakikalığına ölümlü olduğunuzu hatırlayın!

Hayatın herkes için farklı bir senaryosu olduğunu düşünür dururuz ama son sahne şüphesiz birbirinin tıpatıp aynı. Toprağa verdiğimiz sevdiklerimiz, dostlarımızın sevdikleri, dostlarımız, tanımadıklarımız.

O sizi her fırsatta üzen, sevindiren, ağlatan -güldüren, aç bırakıp gönlünüzce doyuran insanların omuz hizasında, dönülmezse gidiyorsunuz. Sesler duyuyor ama bir anlam veremiyorsunuz. Hani karabasan çökmüştü ve uyanmıştın kan-ter içinde, uyanış da yok tabi…

Kalabalık bir hüzün sizi incitmemek üzere büyük bir çaba içerisinde, son görev bu. Pamuklara bezenmiş eller öyle nazik. Dikkat ölünün ruhu hisseder! Yaşarken hissedilmiyor mu? Oysa ne çok kırmışlardı sizi değil mi defalarca. Her şeyi düzeltebileceklerdi çünkü bugünün yarını da var, elbet iki demli çay düzeltirdi her şeyi. Şimdi biliyorlar bu gidişin düzeltebilecek bir yanı yok.

Başı öne eğilmiş kalabalığın etrafında halkalandığı bir an ve mezardasınız işte. O kadar özenli kazılmış ve temizlenmiş ki ebedi istirahatgah’ında rahat uyu istiyorlar. Önüne her fırsatta taş koymaktan çekinmeyeler var ya hani mezarında taş bırakmıyorlar; mevtayı rahatsız eder! Çok incesiniz sağ olun. Biz oraya ışıklar içinde uyumaya mı gidiyoruz, dünya ile eş tutuyorlar tutmasınlar.

Yerli yerine konulduğun vakit, o ilk toprak yağmuru sel sularına dönüşüverir bir anda. Dünya kapısı ardına kadar kapanır, açılır ahiret kapısı sonsuza kadar. Doğrulmak için Kafanı vurduğunda, gözlerini açtığında baş başa kaldığın talkımla mutlak surette geri dönüşün olmadığı, yalandan gerçeğe sonsuz uyanışı anlarsın artık. Ey sonsuzluk sen kadar gerçek bir ürpertisin!!!

Secdeye götürdüğün gözlerini açtığın vakit, sonuna ürperdiğin hayatı bir tekbirle kendine getir.

Enkazın içerisinden kurtardığında kendini, omuzlar üzerinde süzülen tabutundan dışarı sarkan eline bir bak Süleyman’ın, mührü şimdi nerde, saltanat dediğin

kimin elinde, kim oturuyor yerinde bir düşün! Adın her neyse de senin ondan farkın ne?